Strumień Zefira

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego i poklepała konia po łbie. Przyzwała szybko jabłko, które zawisło parę metrów na ziemią, ale tak by pegaz go nie widział. Dziewczyna powoli zaczęła się przesuwać w stronę owocu, chcąc by Demon podążył za nią.

Demon nastawił uchy zaciekawiony. Miał nadzieję dostać przekąskę, więc ruszył wolno za dziewczyną. Utrzymywał jednak pewną odległość, jakby co.

Dziewczyna poruszała się powoli, starając się nie stracić z oczu ani Demona ani jabłka. Owoc niesiony wiatrem leciał z takim samym tempie jak chód Adelaide. Czarnowłosa wraz z pegazem szli ścieżką, która prowadziła prosto do stajni.
Oby nie poznał tej drogi, prosiła w myślach.

Pegaz rozejrzał się. Czując jabłko szedł jednak dalej za dziewczyną. Ciągle był głodny, a głód robi swoje.

W końcu udało się im opuścić gęsty las i już parę kroków dzieliło ich od stajni. Adelaide powoli zaczynała się męczyć kontrolą tak silnego wiatru, by uniósł jabłko, ale pocieszał ją fakt, że Demon wróci już do swojego domu. Dzielnie ruszyła przez padok, a pegaz powoli dreptał za nią, aż znaleźli się w stajni.
*z/t wraz z MG*