Strumień Zefira

Mały, uroczy strumyczek przepływający przez obozowy las. Przy nim często odbywają się Bitwy o sztandar, a sam Strumień Zefira zazwyczaj oznacza granicę terenów. Ocienione miejsce z zieloną trawą na brzegach, i chłodną wodą. Miejsce idealne na odpoczynek.

Mori wylądowała koło strumyka i powoli zaczęła pić wodę. Adelaide zsunęła się z grzbietu konia. Dalej nie mogła się otrząsnąć, po tym wszystkim co usłyszała na Olimpie, dlatego postanowił tutaj wpierw się udać. To miejsce, jedyne na Obozie było dla niej znośne. Cichy szmer strumyka i szelest liści przypominał jej polowania z Łowczyniami. Rozejrzała się wokół. Krajobraz, który jej się ukazał wcale nie poprawił jej nastroju, wręcz przeciwnie. Dziewczyna ściągnęła buty, oparła się o wielki kamień i zamoczyła nogi w strumyku. Zimna woda trochę ją orzeźwiła oraz sprawiła, że czarnowłosa przestała zwracać uwagę na otoczenie.

Demon podszedł wolno do strumyka. Parsknął gniewnie widząc przy nim innego pegaza i heroskę. Jednak pragnienie wzięło górę. Pochyliwszy łeb, zaczął pić wodę. Ignorował półboginię oraz Mori, która zarżała do niego przyjaźnie.

Adelaide podniosła głowę, słysząc parskanie pegazów. Jej oczom ukazał się Demon. Piękny, silny koń, który miał dosyć wrogi charakter.
To moja szansa, pomyślała i rozejrzała się wokół. W końcu dostrzegła to, czego szukała. Małą jabłonkę, na której rosły dorodne owoce. Po cichu podeszła tam, by nie spłoszyć zwierzęcia i zerwała jabłko. Przetarła owoc w rękach. Zbliżyła się do strumyka, stając naprzeciwko pegaza.

Demon podniósł na chwilę wzrok na dziewczynę, ale zaraz go opuścił. Zarżał do Mori, która w odpowiedzi parsknęła niezadowolona. Ogier popatrzył na klacz, ale zaraz wrócił do picia wody.

Dziewczyna obserwowała pegazy i starała się je zrozumieć. Kiedy Demon bardziej przejął się obecnością Mori niż Adelaide, ta zbliżyła się o parę kroków. Jej kostki podmywała delikatnie woda, sprawiając, że po ciele dziewczyny przechodziły dreszcze. Podniosła jabłko do góry i rzuciła w stronę pegaza, ale tak by ten musiał się wysilić, by je złapać.

Ogier widząc jabłko, podskoczył wysoko, pomagając sobie skrzydłami. Zadowolony zjadł owoc. Popatrzył na heroskę, chcąc się dowiedzieć czy ma więcej.

Dziewczyna zrozumiała wzrok pegaza i urwała kolejne jabłko. Tym razem jednak nie miała zamiaru rzucać je zwierzęciu. Przeszła przez strumyk, powoli zbliżając się do konia. W prawej ręce trzymała wyciągnięty owoc, gdyż liczyła, że Demon skusi się i podejdzie do dziewczyny. Zatrzymała się parę kroków przed pegazem, tak by nie naruszyć jego przestrzeni. Rozłożyła dłoń i jabłko skierowała w stronę konia.

Demon parsknął i zrobił krok w tył. Popatrzył na heroskę, nie ufał jej. Tupnął kopytem o trawę. Jabłko i heroska czy brak jabłka i brak heroski?

Dziewczyna dostrzegła błysk w oczach pegaza. Zdawała sobie sprawę, ze od tego momentu zależy jej przyjaźń z tym koniem. Nie miała zamiaru się ruszać, gdyż sądziła, że jak najmniejszy ruch, może spłoszyć zwierzę. Delikatnie spuściła wzrok, tak że obserwowała tylko kopyta Demona i czekała na reakcje pegaza.

Pegaz zrobił krok w przód. Szybko chwycił jabłko z dłoni dziewczyny i odsunął się, żeby w spokoju zjeść. Popatrzył na heroskę. Zastanawiał się co planuje.

Adelaide ucieszyła się z reakcji pegaza. Byli na dobrej drodze. Powoli zrobiła krok w przód i znalazła się na wyciągnięcie ręki od Demona. Widząc, że koń nie panikuje, wyciągnęła swoją małą rękę i delikatnie dotknęła zwierzęcia. Miał przyjemną i ciepłą sierść, mimo iż dawno go nikt nie czesał.

Pegaz dał się przez chwilę dotykać, ale zaraz się odsunął. Patrzył na heroskę zaciekawiony. Nie do końca rozumiał co ona planuje.

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego szczerze. Pegaz przestał nerwowo reagować na jej obecność w pobliżu. Adelaide usiadła na najbliższym wielkim głazie i zastanawiała się jak przekonać Demona, by jej zaufał.

Pegaz widząc, że dziewczyna usiadła, wrócił do picia wody ze strumyka. Spojrzał w stronę Mori, która skubała trawę. Zadowolony, że nikt mu nie przeszkadza, parsknął radośnie.

Czarnowłosa uśmiechnęła się na widok radosnego pegaza. Powoli wstała z kamyka i siłą wiatru sprawiła, że soczyste jabłko pojawiło się w jej ręce. Dostrzegła bystry wzrok Demona. Wiedziała, że zwierzę nie może się oprzeć owocu i postanowiła ten fakt wykorzystać. Zbliżyła się do niego. Ich odległość była bardzo niewielka. Dziewczyna pogłaskała pegaza po łbie i podsunęła mu jabłko.

Zarzucił łbem, kiedy dziewczyna go dotknęła. Wziął od niej jabłko. Zjadł je radośnie. Wpatrywał się w heroskę wyczekująco. Był głody, chciał więcej.

Dziewczyna dostrzegła swoją szansę. Pegaz był głodny, a każde jabłko sprawiało, że czarnowłosa zbliżała się do niego coraz bardziej. Wyciągnęła rękę i ponownie przywołała jabłko. Ponowiła próbę. Poklepała Demona przyjaźnie po grzbiecie, podając mu owoc.

Prychnął na heroskę, jedząc jabłko. No co jak co, ale przestrzeń osobista mu się należy. Machnął ogonem odganiając muchy.

Dziewczyna wywróciła oczami. Miała ochotę odwdzięczyć się Demonowi tym samym prychnięciem, jednakże jej głos ugrzązł gdzieś w gardle. Popatrzyła spod byka na zwierzę i użyła wiatru, by zerwać kolejny owoc. Jabłko schowała za sobą i podeszła do pegaza. Pogłaskała go po łbie, a kiedy on nie odskoczył nerwowo, podała mu jabłko.

Zjadł jabłko, po czym pochylił, żeby napić się wody. Trochę zastanawiało go czemu dziewczyna się nie odzywa, herosi zawsze byli głośni, a ta milczała. Nie to, żeby mu to przeszkadzało.

Dziewczyna spojrzała na pegaza i uśmiechnęła się. Wyglądał na takiego beztroskiego.
Może to ta okolica? pomyślała i obiecała sobie, że jeśli Demon pozwoli jej, będzie go tu przyprowadzać.
Przymknęła na chwilę oczy i wzięła głęboki oddech. Powietrze tu było o wiele bardziej czystsze i bardziej orzeźwiające niż w innej części Obozu. Spojrzała ponownie na spokojnie pijącego wodę konia. Taki obraz chciałaby widzieć częściej.
Mam nadzieję, że on choć trochę rozumie, że nie chcę mu zrobić krzywdy, pomyślała i ponownie szczerze się uśmiechnęła.

Skończył pić i spojrzał na heroskę. Nie miała żadnej uprzęży ani nic, czyli raczej nie była zagrożeniem. Odszedł kilka kroków od strumienia. Zaczął skubać trawę. Mori zarżała do niego przyjaźnie.

Dziewczyna podeszła do Mori i pogłaskała ją przyjaźnie po grzbiecie. Zerwała kolejne jabłko, ale tym razem dostała je klacz. Poprawiła jej grzywę i spojrzała na Demona, który spokojnie skubał trawę. Nie wiedziała co jeszcze może zrobić, by pegaz ją polubił, ale postanowiła spróbować podejść do niego, nie mając niczego w ręku. Zbliżyła się do zwierzęcia i stanęła blisko niego, jednak tak by miał jeszcze trochę swobody.

Demon podniósł łeb, patrząc ma heroskę. Zobaczył, że nie ma jabłka. Mimo to chciał sprawdzić czy może ma coś innego. Podszedł do niej i zaczął ją wąchać w poszukiwaniu jedzonka.