Broń

Broń obuchowa
Maczuga - wykonana najczęściej z twardego drewna z masywną głowicą, którą nabijano czasem kamieniami lub metalowymi ćwiekami.
Młot bojowy - składa się z jednego lub dwóch bijaków o różnym kształcie, kamiennych lub metalowych, osadzonych na trzonie, zwykle drewnianym o długości 60 cm - 2 m.
Buzdygan - metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Trzonek był drewniany, okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem.

Broń obuchowo-sieczna
Topór/siekiera - składa się z obucha w kształcie zaostrzonego klina wykonanego ze stali niestopowej i styliska z twardego drewna. W obuchu wykonany jest otwór równoległy do ostrza, w którym za pomocą klina mocowane jest stylisko. Rzadko spotyka się siekiery o dwóch ostrzach.

Broń tnąco-sieczna
Miecz - jednoręczny, dwuręczny lub półtora ręczny. zależności od rodzaju, miecz trzymany był jedną ręką lub dwoma rękami.
Szabla – klinga szabli może być w części sztychowej poszerzona, czyli mieć ukształtowane tzw. pióro, zaczynające się zazwyczaj wyraźnym uskokiem na tylcu głowni. W niektórych egzemplarzach tylec pióra może być ostrzony. Przeznaczona do zadawania cięć i pchnięć.
Gladius – krótki miecz rzymski. Ma od 40 cm do 55 cm długość (ostrze) i szerokość od 4,8 cm do 7,4 cm. Przeznaczony do kłucia jak i cięcia. Charakteryzuje się różnym wyważeniem.

Broń kłująca
Włócznia - w zależności od ciężaru, rozmiarów, kształtu i rodzaju ostrego zakończenia (grotu), włócznia mogła służyć do miotania na odległość lub do walki wręcz. Podczas walki lepiej mieć przy sobie tarczownika.
Sztylet – składa się z  prostej, cienkiej, ostro zakończonej głowni i niewielkim, prostym jelcu. Wykonany z kamienia, kości, rogu lub w całości ze stali. Używany głównie do skrytobójstwa bądź samoobrony.

Broń tnąco-kłując
Nóż bojowy –  cechą charakterystyczną jest przeznaczenie do walki wręcz, choć można tymi nożami też rzucać.

Broń miotająca
Łuk - składa się z łęczyska oraz cięciwy. Strzelanie wymaga obu rąk. Wprost idealna broń dystansowa. By dobrze się nią posługiwać trzeba spędzić dużo ćwiczyć.
Kusza - składa się z krótkiego łuku przymocowanego do łoża, w którym umieszczony jest mechanizm zwalniający cięciwę i miejsce na pocisk. Zasadnicza różnica w użyciu polega na możliwości wstrzymania się ze strzałem przez dowolnie długi czas po naciągnięciu cięciwy.